5 κείμενα για τον Παύλο Φύσσα

Μαθαίνω το βράδυ από το twitter ότι σκοτώθηκε ένα παιδί, αντιφασίστας. Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Τι ακριβώς έχει παίξει; Δεν ξέρουμε τίποτα. Σκοτώθηκε από ομάδα, λένε. Ήτανε πολλοί, εφτά, δέκα, κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Φεύγει ένας δημοσιογράφος από την

Η μέρα που ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά στο πεζοδρόμιο της οδού Τσαλδάρη ήταν το αποκορύφωμα μιας προαναγγελθείσας ενέργειας, ήταν η ανανεωμένη εξέλιξη των πραγμάτων, η λογική συνέχεια της δράσης των ταγμάτων θανάτου

Την επόμενη μέρα το απόγευμα φτάνουμε στο Κερατσίνι. Μια ένταση πρωτοφανής. Στα πρόσωπα, στην ατμόσφαιρα, στο δρόμο. Πρόσωπα γνωστά, οργανώσεις και συλλογικότητες, αλλά και άγνωστα, ντόπιες φάτσες, δύσκολες. Δεν υπήρχαν πολλά συνθήματα, φωνές και τέτοιου είδους εξάρσεις. Η ένταση όμως

Για τον Παύλο Φύσσα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αυτό που άκουσα στο τηλέφωνο εκείνο το βράδυ. «Ένας από μας». Το τηλέφωνο. Η φίλη είπε «Ρε, έναν από σας. Τον έχουν χτυπήσει πολύ». Κλήσεις μεταξύ μας να δούμε ποιον.

Η δολοφονία Φύσσα έχει κάτι που έχουν οι μεγάλες ειδήσεις. Εκείνες που συνήθως θυμάσαι πού ήσουν όταν τις άκουσες. Εκείνες που συνεχίζουν για ώρες ή μέρες να δουλεύουν μέσα σου υπόγεια. Που γεννούν σκέψεις κι ερωτήσεις από το πρώτο άκουσμα.