@tovytio – O Πειραιάς στην πλάτη του

Την επόμενη μέρα το απόγευμα φτάνουμε στο Κερατσίνι. Μια ένταση πρωτοφανής. Στα πρόσωπα, στην ατμόσφαιρα, στο δρόμο. Πρόσωπα γνωστά, οργανώσεις και συλλογικότητες, αλλά και άγνωστα, ντόπιες φάτσες, δύσκολες. Δεν υπήρχαν πολλά συνθήματα, φωνές και τέτοιου είδους εξάρσεις. Η ένταση όμως κυλούσε σε φλέβες και λαιμούς, στο εσωτερικό του κρανίου. Ο κόσμος δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί το είδος του θυμού που ένιωθε. Θα έλεγε κανείς ότι υπήρχε ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος να γίνει μια έκρηξη βουβή και με κατεύθυνση προς τα μέσα, μια έκρηξη ισχυρή όσο μια ατομική βόμβα. Δυο τρεις τσακώνονταν μεταξύ τους, άλλοι πήραν στο κυνήγι κάποιον αρχηγό κόμματος που θεώρησε λογικό να εμφανιστεί στο σημείο. Στην λεωφόρο Τσαλδάρη οι μισοί πλησίαζαν το σημείο της δολοφονίας κι οι άλλοι μισοί ασυναίσθητα έκαναν λίγο πίσω. Κάποιοι έχασαν για πάντα λίγη απ’ την ανάσα τους, το πρώτο δευτερόλεπτο που στάθηκαν μπροστά σε εκείνο το πεζοδρόμιο. Είναι παράξενο πώς μια δολοφονία ενός άγνωστου ανθρώπου μπορεί ξαφνικά να δημιουργήσει, πέρα απ’ την οργή, ένα τόσο προσωπικό πένθος. Λίγο αργότερα το προσωπικό πένθος μετατρεπόταν σε εκείνο το αίσθημα που μπορεί να σε πνίξει κυριολεκτικά, καθώς λίγες μόνο ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, φασίστες κρυμμένοι πίσω από ΜΑΤάδες πετούσαν πέτρες εναλλάξ με τα δακρυγόνα των σωμάτων ασφαλείας.

Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που πήγαινα στην λεωφόρο Τσαλδάρη, αλλά όπως πολλοί, από εκείνη τη μέρα και μετά, θα περπατούσα διαφορετικά στο Κερατσίνι.

***

Τις επόμενες μέρες, ψάχνουμε τραγούδια του Παύλου Φύσσα στο youtube. Ακούμε και ξανακούμε. Ακριβώς όπως οι ντόπιες φάτσες της διαδήλωσης, έτσι ακριβώς μοιάζει κι η μουσική του Killah P. Έχει κάτι δύσκολο, κάτι ταυτόχρονα κοντινό και μακρινό, κάτι αυθεντικό, κάτι που πηγάζει απ’ αυτό που λέμε λαϊκό και ας μην ξέρουμε τι στ’ αλήθεια είναι αυτό, κάτι που βγαίνει απευθείας απ’ τους δρόμους της πόλης του, απ’ τα φώτα του λιμανιού, κάτι που εμείς δεν ξέρουμε και δεν καταλαβαίνουμε, αλλά κάτι με το οποίο μπορούμε να συνδεθούμε μ’ ένα περίεργο τρόπο. Δε μ’ αρέσει το hip hop, αλλά ακούω και ξανακούω δύο τρία συγκεκριμένα τραγούδια: ο Πειραιάς στην πλάτη μου, το ανέγγιχτο βασίλειο, τα ζόρια. Αυτό το μούδιασμα που απέφυγα την προηγούμενη μέρα, μην κοιτώντας το ακριβές σημείο της δολοφονίας, μην κοιτώντας τα λουλούδια και τα δάκρυα των άλλων, το συναντάω στο ριπίτ μιας φράσης του Πειραιά που κουβαλάει στην πλάτη του. Τα τραγούδια του είναι δύσκολα για τα δικά μου αυτιά, αλλά τα ακούω διαρκώς και μόνο στα ακουστικά, σα να είναι μυστικά απ’ τον κόσμο. Φυσικά δεν μπορώ να καταλάβω τον Παύλο Φύσσα. Τι σημαίνει να λες τη λέξη Ταμπούρια και να μη σου ηχεί ξένη, τι σημαίνει να περπατάς μια ζωή στο Κερατσίνι, τι σημαίνει να ανεβαίνεις στη σκηνή και τι σημαίνει να μην τρέχεις όταν το πρώτο ένστικτο λέει να τρέξεις. Προσπαθώ να δω τη σκηνή, στη μέση της λεωφόρου Τσαλδάρη. Ένας άνθρωπος απειλείται, αλλά δε φεύγει. Προσπαθεί να προστατεύσει τους δικούς του, αλλά δε φεύγει. Οι αστυνομικοί τα βλέπουν όλα λες και είναι στο σινεμά. Οι φασίστες επιτίθενται, όπως ξέρουν, πολλοί σε έναν. Το μαχαίρι και ο θάνατος.

Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που κοιτάζει και τραγουδάει τώρα πίσω από μια οθόνη;

***

Λέγανε κάποτε κάποιοι Άγγλοι εργάτες ότι η εργατική τάξη δεν έχει συνείδηση του εαυτού της, επειδή ακριβώς δεν αφηγείται την ιστορία της και έτσι παραμένει σε μια απόσταση από αυτή. Ο Παύλος Φύσσας δεν είναι εύκολο να καταταχθεί, να τοποθετηθεί σε ένα κουτάκι, να διεκδικηθεί από κάποιον συγκεκριμένο και μοναδικό χώρο. Ο τρόπος να κοιτάξουμε τον Παύλο Φύσσα είναι ακριβώς οι πράξεις του, τα κομμάτια του, η πόλη του, ο κόσμος του. Η οριακή στιγμή που αποφάσισε να μη φύγει. Η οριακή στιγμή που αποφάσισε ότι αυτή η λεωφόρος που έζησε και περπάτησε μια ζωή δεν μπορεί να είναι ο προνομιακός χώρος για το σόου τρόμου των φασιστών και ανοχής (στην καλύτερη) των αστυνομικών. Τον Παύλο Φύσσα, τον Killah P, οφείλουμε να τον κοιτάξουμε όπως κοιτάξαμε τα πρόσωπα στην Τσαλδάρη μια μέρα μετά τη δολοφονία του. Αυτό το Κερατσίνι, της δυσκολίας και των οριακών στιγμών, είναι ο κόσμος και της εργατικής τάξης και μέρος αυτής είναι ο άνθρωπος που δεν έφυγε, αλλά έμεινε εκεί. Ο άνθρωπος που υπερασπίστηκε τους δικούς του, το παρελθόν του, το δικαίωμα ενός τόπου να υπάρχει πέρα απ’ τα στερεότυπα και τη φρίκη της τηλεοπτικής πραγματικότητας, ο άνθρωπος που σε τελική ανάλυση υπερασπίστηκε την ίδια τη ζωή. Να θυμόμαστε και να αφηγούμαστε την ιστορία του Παύλου Φύσσα.

@tovytio Βlogger

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ

Search
ΑΡΧΕΙΟ