Οι παρατηρητές του GDW γράφουν | Δ.Κ.: Πάση θυσία

Της παρατηρήτριας Δ.Κ.

13-2-2018, 225η δικάσιμος, Αίθουσα Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού. Αναγνωστέα έγγραφα 53-86 του φακέλου Ι «Ανθρωποκτονία από πρόθεση, Παύλου Φύσσα». Οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του ΕΚΑΒ, των σημάτων Άμεσης Δράσης και ΔΙΑΣ τη νύχτα τη δολοφονίας του Π.Φύσσα ακούγονται στερεοφωνικά σε όλη την αίθουσα. Παρούσα στο ακροατήριο η Μάγδα Φύσσα. Με τεντωμένα τα αυτιά και τα αντανακλαστικά, έγνοια μου να μη χάσω ούτε λέξη, να αποδώσω στο έπακρον όσα άκουγα, με την ευθύνη να με καταδυναστεύει, αφού αποστολή μου δεν ήταν ένα επιλεκτικό δικαστικό ρεπορτάζ της συνεδρίασης αλλά η συνολική ακριβής και χωρίς καθυστέρηση ανταπόκριση του τι συμβαίνει στην αίθουσα από κάθε άποψη: καταγραφή του οπτικοακουστικού υλικού της δολοφονίας, παρεμβάσεις και σχόλια από την έδρα, την πολιτική αγωγή και την υπεράσπιση. Να περιγράψω το τι ακούστηκε σε εκείνη τη συνεδρίαση, από τις πρώτες μέρες που μπήκα στο παρατηρητήριο, δεν είναι τόσο δύσκολο νομίζω. Ευτυχώς τα αποσπάσματα και η σχετική αναφορά της δικασίμου είναι αρκετά αντιπροσωπευτικά και προσβάσιμα. Δυσκολότερο είναι να εξηγήσω και να μεταφέρω προς τα έξω το μακάβριο κλίμα μέσα στην αίθουσα, μαζί με τα δικά μου συναισθήματα και τις αναλαμπές συνειδητοποίησης που προλάβαινα να έχω. Το δέος και το μούδιασμα όταν ακούς να διαβάζεται ανάμεσα σε άλλα η ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας του Π. Φύσσα δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο κάποιος που ήταν παρών στην αίθουσα μπορεί να καταλάβει. Και δεν ήμασταν πολλοί. Το report της δικασίμου ξεκίνησε με τη φράση «υπήρχε ελάχιστη παρουσία δημοσιογράφων και κοινού». Η ίδια επαναλαμβάνεται ακόμα μέχρι τώρα.

Σήμερα, 3,5 χρόνια δίκης και άλλα τόσα λειτουργίας του Παρατηρητηρίου βρισκόμαστε ακόμα μπροστά σε αυτό το «παράδοξο»: μια δίκη πρωτοφανή για τα ελληνικά, ευρωπαϊκά δικαστικά, κοινωνικά και πολιτικά χρονικά να μένει ουσιαστικά-πλην εξαιρέσεων-ακάλυπτη δημοσιογραφικά. Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται για παράδοξο. Η ραδιοτηλεοπτική κάλυψη αποκλείστηκε λόγω αντίρρησης των κατηγορουμένων ενώ οι εναλλακτικοί τρόποι ρεπορτάζ εξαρτώνται από τη βούληση και προθυμία των ΜΜΕ.

Σχετικά τώρα με την παρουσία κοινού πρέπει να διευκρινιστεί ότι η δίκη ήταν και είναι ανοιχτή, η πρόσβαση του κοινού είναι ελεύθερη, δεν πρόκειται για κάποια διαδικασία «κεκλεισμένων των θυρών». Μ’ αυτή την έννοια η δημοσιότητα της διαδικασίας είναι δεδομένη, τυπικά δεν παραβιάζεται. Η πρόσβαση όμως σίγουρα δε διευκολύνεται αφενός γιατί οι συνεδριάσεις πηγαινοέρχονται μεταξύ Κορυδαλλού και Εφετείου, αφετέρου γιατί ο κόσμος λόγω θορύβου, σπουδαιότητας της δίκης και του μίσους που εκτοξεύεται, δεν ξέρει καν αν επιτρέπεται να παρακολουθήσει τη διαδικασία. Αλλά και όσοι ξέρουν, αποφεύγουν για λόγους ασφαλώς ευνόητους.

Σ’ αυτή λοιπόν τη δίκη – δίκη του αιώνα στην ελληνική νομολογία – έχει απομείνει μόνο ένας τρόπος να πληροφορείται η κοινή γνώμη τα συμβαίνοντα στην αίθουσα : η νοερή παρακολούθηση μέσω του Παρατηρητηρίου που παρευρίσκεται εκεί από την πρώτη μέρα έναρξης μέχρι σήμερα συμπληρώνοντας 296 δικασίμους. Ένας από εμάς κάθε φορά είναι εκεί παρών σε κάθε συνεδρίαση και με την καταγραφή των πρακτικών προσπαθεί να μεταφέρει με ακρίβεια και αντικειμενικότητα σε πραγματικό χρόνο, τη στάση των μαρτύρων, τις εξομολογήσεις και τις αντιφάσεις τους, τις κόντρες των συνηγόρων, την ένταση, τη φλεγματικότητα των δικαστών, τα σχόλια και τις εκατέρωθεν παρεμβάσεις, την αγωνία των ίδιων των παθόντων ή των συγγενών μέσω των συνηγόρων πολιτικής αγωγής.

Οι Παρατηρητές έχουν το χρέος, πέρα από προσωπικά εύλογα συναισθήματα θλίψης, οργής, αγανάκτησης που βιώνουν άθελά τους, να επιβλέπουν αν τηρούνται οι αρχές της ισότητας των όπλων, της προστασίας των δικαιωμάτων των θυμάτων και των μαρτύρων. Στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιτελούν ένα είδος κοινωνικού ελέγχου πάνω στα συμβαίνοντα, με βάση το αξίωμα: ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο από την άποψη της άσκησης του ρόλου του. Ακόμα και οι διευθύνοντες σήμερα τη δίκη – κι όπου να ‘ναι εκφραστές της τελικής τους κρίσης- αύριο θα κριθούν απ’ την ζώσα κοινωνία, τους θεσμούς της πολιτείας, τους αμείλικτους νόμους της Ιστορίας. Δεν μπορεί επομένως να περάσει από εμάς απαρατήρητο το γεγονός ότι η Πολιτεία με δική της ευθύνη – αφού δεν διέθεσε κατ’ αποκλειστικότητα εξαρχής συγκεκριμένη αίθουσα αλλά και απαλλαγμένους από συναφή καθήκοντα κριτές – κατόρθωσε μια δίκη που από άποψη αριθμού παραπεμφθέντων κατηγορουμένων (άτομα και κόμμα), είχε τις προδιαγραφές να ονομασθεί «δίκη του αιώνα», δυστυχώς εξασφάλισε αυτόν το τίτλο λόγω του αργού ρυθμού της, του αριθμού συνεδριάσεων και της απάθειας του κόσμου. Κρίμα.

Φτάνοντας αισίως στον τελευταίο χρόνο, θα αναμείνουμε ν’ ακούσουμε τους μάρτυρες της υπεράσπισης, κι αυτοπροσώπως τις απολογίες των κατηγορουμένων, αφού στη διάρκεια των δικών ήταν απόντες, εκπροσωπούμενοι από συνηγόρους. Όμως πέρα από τις όποιες παραλείψεις και κυρίως την έλλειψη δημοσιότητας της διαδικασίας, που εμείς σαν Παρατηρητήριο πασχίζουμε ν’ αναπληρώσουμε, μας ενδιαφέρει η ασφάλεια δικαίου και η δίκαιη κρίση. Με αγωνία αναμένουμε αν η Δικαιοσύνη θα κρίνει τα συμβάντα όχι με το γκρίζο επιχείρημα της θεσμικής ανεξαρτησίας που απολαμβάνει, αλλά και με το καθήκον ν’ αποτρέψει για το μέλλον επανάληψη της Ιστορίας. Νομίζω η τελευταία θα μας κουνήσει και με το δίκιο της το δάχτυλο, αν την ωθήσουμε ασυλλόγιστα να επαναλάβει τον άθλιο εαυτό της.

Γι’ αυτό πάση θυσία εμείς, το Παρατηρητήριο GoldenDawnWatch, θα μεριμνήσουμε να αρχειοθετήσουμε και τον επίλογο αυτής τη δίκης.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ

Search
ΑΡΧΕΙΟ