Ο Πάρης Χρυσός μαχαιρώθηκε από τη Χρυσή Αυγή όταν η ναζιστική οργάνωση ήταν ακόμα μια περιθωριακή συμμορία και είναι από τους λίγους που κατάφεραν να δικαιωθούν στα δικαστήρια. Αντίθετα, ο Κώστας Διαλυνάς μαχαιρώθηκε από χρυσαυγίτες μερικά χρόνια αργότερα, αλλά δεν βρήκε ποτέ δικαιοσύνη.
Πιο πρόσφατα ο Γιώργος Βραχνής δέχτηκε οργανωμένη χρυσαυγίτικη επίθεση στο μαγαζί του στη Βέροια και όχι μόνο δεν δικαιώθηκε αλλά έφτασε να καταδικαστεί ο ίδιος, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες μέχρι σήμερα. Η «Εφ.Συν.» καταγράφει τις μαρτυρίες τους και βλέπει τη μεγάλη δίκη της Χρυσής Αυγής, που συνεχίζεται σήμερα, μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες των θυμάτων της.
Πάρης Χρυσός: «Η καταδίκη τους στην υπόθεσή μου ήταν σημαντική, γιατί έδειξε ότι η βία δεν είναι δωρεάν»
Ο Πάρης Χρυσός είναι από τα πρώτα θύματα της ναζιστικής οργάνωσης. Μαχαιρώθηκε από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 2002, ενώ έφευγε από το Πολυτεχνείο.
Εκείνο το βράδυ δεν έγιναν συλλήψεις, όμως η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις ελάχιστες όπου έχουμε ταυτοποίηση και καταδίκη χρυσαυγιτών δραστών, εκ των οποίων ο τότε υπαρχηγός της οργάνωσης Χάρης Κουσουμβρής.
«Οι κατηγορούμενοι αρνούνταν τα πάντα και ταυτόχρονα εμφανίζονταν μετανοημένοι για τη συμμετοχή τους στη ναζιστική οργάνωση. Τα δε μέλη της Χρυσής Αυγής εμφανίζονταν στη δίκη και προπηλάκιζαν τόσο εμάς όσο κι αυτούς που είχαν έρθει να μας συμπαρασταθούν. Ταυτόχρονα, όμως, έλεγαν μέσα από τα έντυπά τους ότι δήθεν δεν είχαν καμιά σχέση με το γεγονός. Ο Μιχαλολιάκος δεν είχε εμφανιστεί καθόλου στο δικαστήριο. Ερχονταν όμως ο Κασιδιάρης κι οι άλλοι για να κάνουν τους καμπόσους.
»Παράλληλα, έβγαζαν τα άπλυτά τους στη φόρα (στο διαδίκτυο και σε έντυπα), χρεώνοντας ο ένας στον άλλον την “αποτυχία” της επιχείρησης τρομοκράτησής μας», αφηγείται ο Π. Χρυσός και προσθέτει ότι «η καταδίκη ήταν σημαντική γιατί έδειξε ότι η βία δεν είναι δωρεάν. Οτι υπάρχουν όρια στην ατιμωρησία και σίγουρα το γεγονός ότι μπορούσαμε να αντισταθούμε με αυτόν τον τρόπο είναι ένα προνόμιο που συχνά δεν έχουν οι μετανάστες. Σήμερα νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία, που κρίνεται γενικά η σχέση Πολίτη – Πολιτείας. Κρίνεται μια μάχη για τη Δημοκρατία που έχει και διεθνείς διαστάσεις. Η αποφασιστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής θα μπορούσε να σημάνει μια ουσιαστική συμβολή στο γύρισμα της σελίδας και της αφαίρεσης της ναζιστικής βίας από την εξίσωση».
Τέλος, για όσους αντιμετωπίζουν την εγκληματική οργάνωση ως ένα ακόμα «νόμιμο πολιτικό κόμμα», λέει ότι «η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να γίνει “mainstream”, να απευθυνθεί σε ευρύτερα ακροατήρια, κρύβοντας την ταυτότητά της, και να πλασαριστεί έτσι σε μια προνομιακή θέση σε σχέση με ένα κόσμο που έχει πληγεί από την κρίση, σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν τα καταφέρει στον αγώνα που δίνει. Αν θέλει κανείς να τη βοηθήσει σ’ αυτό το μασκάρεμα, οφείλει ωστόσο να αναλάβει και την πολιτική ευθύνη για το άνοιγμα αυτού του δρόμου».
Κώστας Διαλυνάς: «Η Δικαιοσύνη πάντα έριχνε στα μαλακά τους νεοναζί που έφταναν στα δικαστήρια»
«Οι ναζί δεν επιτέθηκαν σε εμένα “προσωπικά” με τη στενή έννοια του όρου. Επιτέθηκαν σε κάποιον “αναρχικό”, και αν δεν είχαν θεωρήσει πως είμαι “αναρχικός”, θα μπορούσαν να έχουν αναγνωρίσει στο πρόσωπό μου κάποιον μετανάστη, αριστερό, ομοφυλόφιλο, άστεγο, συνδικαλιστή. Εχθρός των ναζί είναι η κοινωνία».
Ο Κώστας Διαλυνάς χτυπήθηκε από τη Χρυσή Αυγή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πέντε χρόνια νωρίτερα είχε χτυπηθεί ο Πάρης Χρυσός. Toν Οκτώβριο του 2007 τον μαχαίρωσαν στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου.
Η αυτόπτης μάρτυρας, καθηγήτρια Μαίρη Βαβαγιάννη-Μαυρή κατέγραψε την πινακίδα του αυτοκινήτου που χρησιμοποίησαν οι δράστες και η αστυνομία διαπίστωσε ότι ήταν το εταιρικό όχημα του Κασιδιάρη, ο οποίος τελικά αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών μέσα σε κλίμα χρυσαυγίτικης τρομοκρατίας, ενώ η μάρτυρας βρέθηκε να κατηγορείται για ψευδορκία και συκοφαντία με την υπόθεση να εκκρεμεί μέχρι σήμερα.
«Η δίκη κρίθηκε εκτός της συνεδρίασης του δικαστηρίου, πριν από αυτήν, ανεξάρτητα από τα γεγονότα και όχι μόνο από τους άμεσα εμπλεκόμενους παράγοντες της συνεδρίασης, ενώ τα στοιχεία και οι μαρτυρίες που παρουσιάστηκαν είτε αγνοήθηκαν είτε δεν αξιολογήθηκαν καθόλου ως προς την ουσία τους. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά στα “δικαστικά χρονικά” που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η Δικαιοσύνη πάντα έριχνε στα μαλακά τους νεοναζί που έφταναν στα δικαστήρια», λέει ο Κ. Διαλυνάς.
Και προσθέτει ότι όταν έφτασε η υπόθεση να οδηγηθεί στο ακροατήριο, τον Μάρτιο του 2013, η ναζιστική οργάνωση είχε μπει πια στη Βουλή, κλιμακώνοντας την εγκληματική της δράση και ο ίδιος ο κατηγορούμενος ήταν πλέον βουλευτής και σε ανοιχτή γραμμή με τον Τ. Μπαλτάκο, ενώ είχε τη χαρακτηριστική άνεση να απειλεί αξιωματικό της αστυνομίας, δίνοντάς του τον λόγο του ότι θα έχει νεκρούς (Ηράκλειο Κρήτης, 25/11/2012).
Σύμφωνα με τον Διαλυνά, η αθωωτική απόφαση για τον Κασιδιάρη έδωσε το μήνυμα ότι «η Χρυσή Αυγή μπορούσε να συνεχίσει την εγκληματική της δραστηριότητα ανενόχλητη και αν -παρ’ ελπίδα- κάποια υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, η αστυνομία θα βρεθεί συμπαραστάτης τόσο εντός όσο και εκτός της αίθουσας, τα θύματα θα αμφισβητηθούν, οι μάρτυρες θα βρεθούν κατηγορούμενοι και οι κατηγορούμενοι θα βγουν από την αίθουσα του δικαστηρίου “αθωωμένοι λόγω αμφιβολιών” για να μας “τρίψουν στα μούτρα την απόφαση”, απειλώντας πως “είναι πανίσχυροι και σε λίγο θα είναι κυρίαρχοι”. Λίγη ώρα πριν βέβαια (μεταξύ άλλων), ο αξιότιμος κ. εισαγγελέας και ο ναζί κατηγορούμενος είχαν καταδικάσει απερίφραστα τη βία, ο πρώτος για λογαριασμό του κατηγορούμενου και όλων των παριστάμενων νεοναζί που βρίσκονταν στην αίθουσα και ο τελευταίος για δικό του λογαριασμό. Ωδή στον παραλογισμό; Ισως όχι».
Ο Διαλυνάς δεν δικαιώθηκε στα δικαστήρια. Πιστεύει ότι η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη χτίζεται από τις δικαστικές εμπειρίες και ξέρει ότι η σημερινή δίκη είναι εξόχως σημαντική.
«Η Χρυσή Αυγή πρέπει πρωτίστως να καταδικαστεί και να απομονωθεί από την κοινωνία, μέχρι την εξαφάνισή της», αναφέρει και καλεί το αντιφασιστικό κίνημα να βρεθεί στο πλευρό των θυμάτων, ενώ δηλώνει τη διαφωνία του με πρακτικές που «επαναφέρουν τη Χ.Α. στο προσκήνιο της “πολιτικής” και μάλιστα την ανάγουν σε νόμιμο και ουσιαστικό εκφραστή και “ρυθμιστή”(;) των διαδικασιών του Κοινοβουλίου».
Γιώργος Βραχνής: «Αν ήμουν μόνος θα με τσάκιζαν»
«Βάζω τον εαυτό μου στη θέση των θυμάτων που ζητούν τώρα δικαιοσύνη. Κάλλιστα θα μπορούσαν και μένα να με τσακίσουν αν ήμουνα μόνος. Σώθηκα επειδή είχα κόσμο στο μαγαζί. Για πάρα πολύ καιρό πρόσεχα πάρα πολύ μπας και το βράδυ συμβεί τίποτα περίεργο, γιατί τα συνηθίζουν αυτά».
Ηταν Ιούνιος του 2012, λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές και την κλιμάκωση της χρυσαυγίτικης εγκληματικής δράσης σε καθημερινό επίπεδο, όταν τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε στο καφενείο του Γιώργου Βραχνή στη Βέροια με καδρόνια και στειλιάρια σπάζοντας το μαγαζί.
«Εγώ ήμουνα μέσα στο μαγαζί στο βάθος, στην κουζίνα, και με απειλούσαν “πούστη, θα σε γαμήσουμε, θα σε σκοτώσουμε”. Τελικά χτυπήσανε έναν θαμώνα, του ανοίξανε το κεφάλι με ένα σιδερένιο τραπέζι και πήγε στο νοσοκομείο», λέει και περιγράφει ότι την επόμενη μέρα η αστυνομία τον συνέλαβε διότι οι χρυσαυγίτες -κατά την προσφιλή τακτική τους- του έκαναν μήνυση για εξύβριση και απειλή. «Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένα μαραθώνιος, με σέρνουν με χειροπέδες στο αστυνομικό τμήμα της Αλεξάνδρειας, 25 χλμ. από τη Βέροια, και μένω στο κρατητήριο μέχρι τη Δευτέρα, τρεις μέρες, γιατί ήταν αυτόφωρο. Η απόλυτη ξεφτίλα!».
Το δικαστήριο στο πλαίσιο του αυτοφώρου, λόγω μη καταβολής ενός παραβόλου από την πολιτική αγωγή, καταδίκασε μόνο έναν από τους χρυσαυγίτες σε ποινή 4 μηνών. Ποινή μικρότερη από τους 4 μήνες και 20 μέρες που επέβαλε στο θύμα! Ο Γ. Βραχνής κατηγορείται μέχρι σήμερα για ψευδορκία, ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση.
«Πρέπει να σταθεί στο ύψος της επιτέλους η Δικαιοσύνη και να αποδώσει δικαιοσύνη για τον Παύλο Φύσσα που έφυγε τζάμπα και βερεσέ από αυτούς τους αλήτες και για όλον τον κόσμο που πρέπει να δικαιωθεί. Η καταδίκη στη μεγάλη δίκη θα βάλει ένα πολύ μεγάλο φρένο στους τραμπούκους και τους δολοφόνους. Ενώ αν βγει καμία απόφαση αντίθετη, που θα τους ρίξει στα μαλακά θα οπλίσει το χέρι πολλών οι οποίοι έχουν μίσος και θέλουν αίμα», τονίζει και προσθέτει ότι «πρέπει να πιέσει πάρα πολύ ο κόσμος, το κίνημα και επίσης να πιέσει και η κυβέρνηση η οποία -να μην ξεχνάμε- είναι αριστερή κυβέρνηση. Και πιστεύω ότι η πρόεδρος της Βουλής πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτούς τους μισάνθρωπους, τους οποίους βάζει στο δημοκρατικό κάδρο όπου δεν ανήκουν».
