Η μέρα που ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά στο πεζοδρόμιο της οδού Τσαλδάρη ήταν το αποκορύφωμα μιας προαναγγελθείσας ενέργειας, ήταν η ανανεωμένη εξέλιξη των πραγμάτων, η λογική συνέχεια της δράσης των ταγμάτων θανάτου της Χρυσής Αυγής. Ήταν η μέρα που η σκιά της μισαλλοδοξίας σκέπασε όχι μόνο την Αμφιάλη, αλλά τη χώρα ολόκληρη.
Η είδηση με βρίσκει στο γραφείο, η ώρα είναι δεν είναι 6 τα χαράματα. Σύμφωνα με το γραφείο Τύπου της ΓΑΔΑ, «ένα άτομο έχασε τη ζωή του μετά από οπαδική συμπλοκή στην Αμφιάλη». Φτάνω στο σημείο, τα αίματα σε ένα σκαλοπάτι του πεζοδρομίου της οδού Τσαλδάρη είναι ακόμη νωπά, η ατμόσφαιρα παγωμένη. Στην πρώτη σύνδεση μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη την είδηση όπως την έχω από την αστυνομία, μόλις τελειώνω επικοινωνώ με ένα στέλεχος του ΠΑΜΕ της περιοχής, «δεν υπάρχει οπαδική συμπλοκή, πάνε να θάψουν το θέμα, είναι δολοφονία από μέλη της Χρυσής Αυγής». Κατόπιν επικοινωνίας μου με τον αρχισυντάκτη της εκπομπής, τον Στρατή Τιρλίκη, παίρνουμε το ρίσκο να το μεταφέρουμε στους τηλεθεατές, γνωρίζοντας πως μπαίνουμε σε βαθιά νερά, καθώς όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ συνέχιζαν να δίνουν την εκδοχή της ΕΛΑΣ.
Μέχρι και τη στιγμή που εκστομίζω την είδηση δεν μπορώ να διανοηθώ τη συνέχεια των πραγμάτων που σαν χιονοστιβάδα θα αποκαλύπτονταν μπροστά στα μάτια μας και στο επίκεντρό της θα ήταν μια ομάδα ανθρώπων που, με πρόσχημα την πολιτική δράση, είχε συστήσει ένα στρατιωτικό παρακλάδι με εγκληματική δράση, σύμφωνα με τη δικογραφία: τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι το συγκεκριμένο πολιτικό μόρφωμα δραστηριοποιούνταν σε επιθέσεις και ξυλοδαρμούς κατά μεταναστών, σε λεκτικές επιθέσεις, ενίοτε και χειροδικίες κατά δημοσιογράφων, θύμα των οποίων έπεσα και εγώ στον Άγιο Παντελεήμονα. Το πρωινό της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013 μάθαμε πως σκοτώνουν και Έλληνες.
Η δολοφονία Φύσσα με συγκλόνισε βαθιά. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου επειδή είχε διαφορετική ιδεολογία και στάση ζωής, επειδή με τα τραγούδια του κατέκρινε την ακροδεξιά ρητορική των μελών της Χρυσής Αυγής, με αφύπνισε, όπως αφύπνισε και χιλιάδες άλλους νέους της χώρας, αλλά και παραπλανημένους ψηφοφόρους που με την ψήφο τους επέτρεψαν να μπουν στη Βουλή άνθρωποι που αρνούνται τη δημοκρατία και ονειρεύονται νέες χούντες, νέους Παπαδόπουλους και προπάντων νέους Χίτλερ και φυρερίσκους… Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα περήφανα, αλλά έτοιμα να κλάψουν μάτια του πατέρα του Παύλου. Λίγο πριν βγω στον αέρα ένας άνδρας μας πλησιάζει εκεί που είχαμε στήσει όλα τα τηλεοπτικά συνεργεία και μας λέει «θέλω να πω δύο κουβέντες». Τον ρωτάω «ποιος είστε;», για να λάβω την απάντηση «ο πατέρας του Παύλου». Αιφνιδιάστηκα και σώπασα, τι να ρωτούσα τον άνθρωπο που είχα μπροστά μου και ώρες πριν είχε δει νεκρό τον γιο του. Πώς να τον κοιτάξεις στα μάτια.
Μιχάλης Τεζάρης, δημοσιογράφος
