Συγκλόνισε το Ευρωκοινοβούλιο της ομιλία της Μάγδας Φύσσα η οποία αναφέρθηκε στον κίνδυνο της ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη εξαιτίας του, όπως είπε, της αδιαφορίας που δείχνει η γηραία ήπειρος σε καταστάσεις που γεννούν το μίσος και την μισαλοδοξία όπως η διαχείριση του προσφυγικού. Η μητέρα του Παύλου Φύσσα έκανε λόγο και για προσπάθειες κομματικής εκμετάλλευσης του προσωπικού δράματος που ζει εδώ και τρία χρόνια υπογραμμίζοντας ότι της έχει γίνει πρόταση για συμμετοχή σε ψηφοδέλτια, ενώ κατέληξε λέγοντας :«Η αποτυχία δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας αλληλεγγύης, γέννησε πολίτες αδιάφορους σε ότι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο. Αυτή η συνεχιζόμενη αδιαφορία άφησε τον φασισμό να θεριέψει και στοίχισε την ζωή του παιδιού μου και άλλων παιδιών.»
Η Μάγδα Φύσσα μίλησε στην ευρωομάδα της GUE στο Στρασβούργο για τις εξελίξεις στη δίκη της ΧΑ μετά από πρόσκληση της ευρωβουλευτίνας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Συνοδευόταν από την δικηγόρο της οικογένειας Χρύσα Παπαδοπούλου. Πιο αναλυτικά η ομιλία της κ. Φύσσα:
«Ευχαριστώ για την πρόσκληση όλους σας και την ευκαιρία που μου δίνετε να απευθυνθώ σε εσάς για ζητήματα που πιστεύω ότι απασχολούν όλους μας. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κωνσταντίνα Κούνεβα για την πρωτοβουλία αυτή.
Δεν θα αναφερθώ σε θέματα που αφορούν το νομικό μέρος και την δημοσιογραφική σκοπιά, καθώς αυτά καλύφθηκαν, ούτε όμως θα αναφερθώ στον πόνο και τα συναισθήματα εμού και της οικογένειάς μου τα 3 τελευταία χρόνια, καθώς κάθε αναφορά στο αυτονόητο, περιττεύει.
Αυτό στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, είναι η επιθυμία μου για δράση κατά του φασισμού, σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία που από τη μία αδιαφορεί επί της ουσίας για την άνοδό του και από την άλλη παρέχει άλλοθι για την εδραίωση του. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν δεν συμβαίνουν ούτε τα ελάχιστα δυνατά για την καταπολέμηση του φαινομένου, το δηλητήριο του οποίου έχω προσωπικά δοκιμάσει αλλά και η ίδια η ιστορία μας έχει διδάξει όλους. Μάλιστα οι συνολικές πολιτικές οικονομικής λιτότητας αλλά και η ανύπαρκτη στήριξη της Ευρώπης στο θέμα των προσφύγων, παρέχουν και ιστορικά έφορο έδαφος για την ανάπτυξη του καρπού του φασισμού. Με λίγα λόγια: η Ευρώπη δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την αναβίωση και επέκτασή του.
Έτσι, λοιπόν, στην Ευρώπη γεννάται για άλλη μία φορά ο φασισμός. Δεν έχουν περάσει ούτε 70 χρόνια, από την τελευταία φορά που οι πολίτες της Ευρώπης πλήρωσαν με αίμα την κυριαρχία του. Παρόλο αυτά, και ενώ τα τότε θύματά του ζουν και θυμούνται ακόμα, η Ευρώπη επιδεικνύει αδιαφορία στην επανεμφάνισή του. Αδιαφορία για τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του, που ακόμα δεν είναι ορατές, αλλά και για τις άμεσες και ήδη ορατές συνέπειες της ενεργού δράσης νεοναστικών οργανώσεων. Αν και η δράση αυτή δεν εμφανίζεται ακόμα σε όλες τις χώρες, η Ελλάδα αποτελεί ένα πικρό παράδειγμα για όλους μας, με την κλιμακούμενη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής να αφήνει το στίγμα της.
Έτσι η αδιαφορία προχωρά και στα ίδια τα θύματα του φασισμού. Σε εθνικό επίπεδο, πέραν των διακηρύξεων για δήθεν στήριξη σε εμάς, που ενίοτε καταντά προκλητική, στην οικογένεια μου δεν παρασχέθηκε η ελάχιστη έμπρακτη στήριξη, όπως θα ήταν για παράδειγμα η παροχή ψυχολογικής υποβοήθησης από ειδικούς, με επιμέλεια του κράτους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι περισσότεροι κατηγορούμενοι για την δολοφονία του γιου μου, μένουν στη γειτονιά μας, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε υποχρεωτικά, καθημερινά αντιμέτωποι με αυτούς. Στο σημείο της δολοφονίας υπάρχει ενα μνημείο στη μνήμη του γιου μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που «άγνωστοι» το έχουν βεβηλώσει, με αγκυλωτούς σταυρούς.
Επίσης, κανένας επίσημος πολιτικός φορέας της Αριστεράς ή του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου δεν επέδειξε ουσιαστική στήριξη, παρά μόνο κινήσεις εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας, αφού μέχρι και υποψήφιοι μας προτάθηκε να γίνουμε σε κομματικά ψηφοδέλτια. Μετά δε την άρνησή μας να συμμετάσχουμε, ουδέποτε ξανά προσέφεραν οιαδήποτε άλλη βοήθεια ή δημόσια στήριξη για εμάς.
Αντίστοιχα όμως και σε κοινωνικό επίπεδο, καμία σοβαρή παρέμβαση δεν γίνεται, παρά μόνο μεμονωμένες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, με μικρή δυστυχώς απήχηση. Καμία ενημέρωση σε εργασιακούς χώρους και σχολεία, με αποτέλεσμα 3 χρόνια μετά τη δολοφονία του γιού μου, στην Ελλάδα να υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Και τι συνέβη ; Ένας άνθρωπος ελεύθερος, ανένταχτος, ο οποίος δεν ανήκε σε καμία κομματική οργάνωση, ένας άνθρωπος που εκείνο το βράδυ, όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στη βία και την τρομοκρατία του τάγματος εφόδου της ΧΑ.
Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και η μεθοδευμένη αδιαφορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που αντί να προβάλλουν καθημερινά ρεπορτάζ για την εξέλιξη της δίκης, περιορίζονται σε ολιγόλεπτες αναφορές. Οι δε αναφορές αυτές περιορίζονται στην αποτύπωση στιγμών προσωπικής μου συναισθηματικής έντασης και παραλείπουν να μεταφέρουν στο κοινό τα συγκλονιστικά στοιχεία σε βάρος της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Αντίθετα, όμως η ελληνική δημόσια τηλεόραση, με το πρόσχημα επέλεξε να προβάλει το σύνολο μίας δίωρης εκδήλωσης και ομιλίας του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, όπου για ακόμα μία φορά με ρητορική μίσους και καπηλευόμενος στοιχεία της ελληνικής ιστορίας, προσπάθησε να υπερασπιστεί τις ναζιστικές του ιδέες.
Μετά από 3 χρόνια μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι νιώθουμε μόνοι.
Η αποτυχία δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας αλληλεγγύης, γέννησε πολίτες αδιάφορους σε ότι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο. Αυτή η συνεχιζόμενη αδιαφορία άφησε τον φασισμό να θεριέψει και στοίχισε την ζωή του παιδιού μου και άλλων παιδιών, όπως πρόσφατα του νεαρού 28χρόνου από τη Φιλανδία, που δέχτηκε επίθεση από ομάδα νεοναζί. Πόσα θύματα ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε ;
Δε θα ήθελα να πιστέψω, ότι η αδράνεια αυτή σε θεσμικό επίπεδο οφείλεται στην ύπαρξη πολιτικής σκοπιμότητας.
Περιμένω από την ευρωπαϊκή και ελληνική κοινωνία να δράσει.
Περιμένω την διοργάνωση πανευρωπαϊκής καμπάνιας ενημέρωσης για τα θύματα του σύγχρονου φασισμού και την κινητοποίηση των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων για συσπείρωση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, χωρίς να προβάλλει ο καθένας τα κομματικά του συμφέροντα.
Περιμένω την δημιουργία πανευρωπαϊκού προγράμματος ενημέρωσης σε σχολεία και την οργάνωση εκδηλώσεων με την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό που δεν περιμένω, αλλά απαιτώ είναι δικαίωση για το παιδί μου και για όλα θύματα του φασισμού. Δικαίωση προσωπική και κοινωνική για τις γενιές που έρχονται.»
newsroom Αθήνα 9.84
