@eleniamorgos – Για τη νύχτα εκείνη

Για τον Παύλο Φύσσα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αυτό που άκουσα στο τηλέφωνο εκείνο το βράδυ. «Ένας από μας».

Το τηλέφωνο. Η φίλη είπε «Ρε, έναν από σας. Τον έχουν χτυπήσει πολύ». Κλήσεις μεταξύ μας να δούμε ποιον. Για μια ώρα, μέχρι να βρούμε ποιον, δεν ξέραμε κι οι ίδιοι, ο καθένας για τον εαυτό του, αν είμαστε ζωντανοί. Το μετά, άσ’ το.

Πριν από λίγο καιρό είπα σε κάποιον πως εκείνη η νύχτα ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει. Γιατί, με ρώτησε. Γιατί δε περίμενα ποτέ μου να ζήσω μια δολοφονία. Μπορείς να συλλάβεις με το νου σου τι σημαίνει φόνος; Τη μια μέρα να σφίγγεις το χέρι ενός νέου, ωραίου, έναστρου ανθρώπου και την άλλη να τον δολοφονούν; Μάλλον δεν κατάλαβε.

Δυο χρόνια μετά. Είμαι στο χωριό. Δε μπορώ να χωρέσω στο κεφάλι μου πώς άνθρωποι που λέω μια καλημέρα στο δρόμο θα ψηφίσουν την Κυριακή τους φονιάδες του άντρα εκείνου, που του είχα σφίξει το χέρι δύο μήνες πριν τον φάνε. Εκείνου του ωραίου ανθρώπου. Πώς;

Εκείνη τη νύχτα κάποιοι σκόρπιοι γίναμε πολλοί. Γίναμε ένα. Βαφτιστήκαμε. Δεθήκαμε, φιλιώσαμε , ορκιστήκαμε πράγματα και παλεύουμε με δύναμη γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο.

Παλεύουμε στο όνομά σου, Παύλο, κάθε μέρα. Κι ας μην είσαι εδώ. Πίνουμε κι ένα κρασί και σε σκεφτόμαστε όμορφα. Σα να είσαι παρέα μας. Κι ας μην είσαι. Νιώθουμε παιδιά των γονιών σου, κι ας μην το ξέρουν εκείνοι.

Και το κακό υπάρχει, καραδοκεί. Σε ένα εκλογικό ποσοστό, σε μια κουβέντα, σε ένα καφενείο, σε αίθουσες δικαστηρίων, σε κρυφές ατζέντες, μαχαίρια, λόγια, αποξένωση, μισανθρωπιά.

Ο φόβος. Αυτόν παλεύουμε.

Να, αν ήσουν εδώ τώρα θα ήσουν μπροστάρης για τους πρόσφυγες. Θα ήσουν μπροστάρης και θα ενέπνεες κι άλλους χίλιους να ‘ρθουν μαζί σου.

Όσο για εκείνο το βράδυ, που χάθηκες, κι ο επόμενος μήνας και ο μεθεπόμενος ήταν ένα κενό. Κενό. Τίποτα. Κι όποιος νιώθει, ένιωσε. Δεν θα καταλάβουν όλοι.

Αν είχαν καταλάβει, ΑΥΤΟΙ δε θα υπήρχαν.

Κι όσο κι αν μένεις ζωντανός μέσα από τη ζωή τη δικιά μας και τη ζωή που κυλά σα το νερό, και τη μια μας τσακίζει κάτω και την άλλη μας χαρίζεται, ακριβή και σπάνια, σαν εσένα, η αλήθεια είναι ότι εσύ δεν είσαι εδώ. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Κι εκεί οι λέξεις σταματάνε. Τα υπόλοιπα γράφονται όπως μας έδειξες εσύ.

Στο μυαλό. Στην καρδιά. Στο δρόμο.

@eleniamorgos

Φωτογραφία: Social Waste

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ

ΑΡΧΕΙΟ